یه نوع مراقبت از نوزادان مرسومه به اسم KMC. اینجوریه که اون نوزاد تا وقتی تو آغوش پرستار یا مادرشه شرایط جسمانیش متعادل و نرماله، ولی به محض اینکه میره تو دستگاه شرایطش وخیم میشه. واسه همین خیلی پرستارا موظفن نوزاد هارو حین درمان، بغلشون بگیرن که زودتر درمان بشن.

چی شد که به نتیجه رسیدیم انسانی که از بدو تولد، با آغوش گرم به زندگی برمیگرده، توی بیست و چندسالگیش دیگه نیازی به بغل شدن نداره؟ چی شد که اسم بغل خواستن های مداوم رو لوس شدن گذاشتیم و باور نکردیم که «بغل کردن» گاهی وقتها تنها روش درمانی موجوده، واسه گذر از دردهایی که سالهاست جسمی نیستن و نه دارویی براشون وجود داره، نه دستگاهی که زیرش بخوابیم؟

👤 راحیل رضایی

عکس: یک قو که دامپزشکش رو در آغوش کشیده

@Kafiha