درست ۲۷ سال پیش بود، قشنگ یادمه دوم دبیرستان بودم، از قضا بعدازظهری بودیم، ساعت دوازده و نیم که شد، سرصف وایستادیم ونرفتیم توو کلاس. گفتیم باید ایران استرالیا رو ببینم. اون تلویزیون ۲۱اینچ رو از دفتر مدرسه اوردن توو نمازخونه، ایستاده تموم فوتبال رو د
همگان به جستجوی خانه میگردند، من کوچهی خلوتی را میخواهم بی انتها برای رفتن بی واژه برای سرودن و یادهای سالی غریب که از درخت گفتن هزار بوسهی پاسخ میطلبید!
