تو که می‌خندی جهان کمی نرم‌تر می‌شود
دیوارها کاهگلی، پنجره‌ها پرنور
و ساعت‌ها، حوصله‌ی عبور پیدا می‌کنند.

تو که می‌رسی، فصل‌ها جا به‌جا می‌شوند
درختِ حیاط، بی‌دعوت گل می‌دهد
و چای، خودش می‌جوشد...

تو که هستی، اتفاقی نمی‌افتد
خودِ بودنِ تو کافی‌ست
برای خوب بودنِ من.

💬مهشید تمسکی

AuRoRa @Kafiha